آیا خودکفا می‌شویم؟
در آستانه‌ی صدمین سال‌گشت استرداد استقلال افغانستان، به چیزی که همه فعالان اقتصادی و زراعتی فکر خواهند کرد، این است که چی زمانی افغانستان به خودکفایی می‌رسد. خودکفایی و استقلال بودجه‌ای، اساس استقلال سیاسی است.
وقتی اساس استقلال اقتصادی و سیاسی، خودکفایی است.
شاید بسیاری‌ها بگویند که در ۱۸ سال گذشته فرصت‌های کلانی برای خودکفاسازی افغانستان از دست رفته است. این حرف تا اندازه‌های زیادی شاید درست باشد، اما واقعیت امر این است که در چهار – پنج سال گذشته روی‌کرد حکومت به مسایل اقتصادی متفاوت از گذشته بوده و به همان اندازه که فرصت‌ها کم شده، به درآمدافزایی فکر و کار کرده است.
در کنار این‌ها، توجه ویژه‌ای به مسایل مهم، از جمله محیط زیست شده است که کاری بس ارزنده است.
با آن‌که ۲۰۱۸ (موقع روی کار آمدن حکومت وحدت ملی) خیلی از چشمه‌ها و منابع مالی خشک شده بودند، ولی با گذشت چهار سال با برنامه‌های پی‌گیر، حکومت افغانستان توانست درآمدش را دوبرابر بسازد.
برنامه‌ی افزایش درآمدهای داخلی، مختص به گردآوری نسبتاً و منظم‌سازی نسبی مالیات نبود، بل در دیگر زمینه‌ها، از جمله زراعت و مالداری کارهای موثری صورت گرفت.
آمارها نشان می‌دهد که افغانستان با توجهاتی که در جریان پنج سال گذشته داشت، در تولید گوشت مرغ به خودکفایی نزدیک است و ۸۰ درصد محصولات گوشت مرغ مورد نیازش را خودش تولید می‌کند. هم‌چنان تولید دانه‌ی مرغ در افغانستان به اندازه‌ی بیش‌تر شده است که به ازبکستان و ترکمنستان صادر می‌شود.
در سال گذشته، برای اولین بار وزارت زراعت کود کیمیایی و تخم‌های اصلاح‌شده‌ی گندم را به موقع به دهقانان توزیع کرد. این عامل، در کنار بارنده‌گی‌های کافی، باعث شد که حاصلات گندم ۴۲ درصد بیش‌تر شود.
واقعیت این است که در بخش افزایش حاصلات گندم و دیگر غله‌جات نیز از سوی وزارت زراعت گام‌های مؤثری برداشته شده است.
افغانستان سالانه شش میلیون تن گندم مصرف می‌کند. سال گذشته به دلیل خشک‌سالی از مقدار مورد نیازش، تنها ۳.۶۲ میلیون تن آن را خودش تولید کرده بود. اما امسال، حاصلات گندم افغانستان به ۵.۱ تن رسید و افغانستان تنها به وارد کردن ۹۰۰ هزار تن گندم نیاز دارد. این حاصلات باعث شده است که بین ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلیون دالر در افغانستان نگه‌داشته شود و روی بیلانس تجارت اثر مثبت بگذارد.
وزارت زراعت با تطبیق نقشه‌ی راه خودکفایی در بخش مرغداری، حالا برنامه‌های اثرگذاری را در بخش‌های تولیدی دیگر در حال تطبیق است. این برنامه‌ها باعث شده است که میزان تولید میوه، سبزی و کشت‌زارهای دیگر افزایش یابد. باغ‌سازی‌های معیاری، آبیاری مدرن، زمینه‌سازی برای گسترش و توسعه‌ی درآمد دهقانان و باغداران، حمایت از مالداران با ساخت واکسین‌های کافی و تزریق آن، ظرفیت‌های کلانی را برای زمینه‌سازی رشد این بخش‌ها فراهم کرده است.
از سرمایه‌گذاری‌ها در بخش زراعت، به صورت بسیار گسترده از سوی وزارت زراعت حمایت می‌شود. این حمایت‌ها سهم‌گیری‌های زیاد در فراهم‌سازی فی‌صدی نیازهای مالی و تخنیکی است.
مرغداری در افغانستان، با همین شیوه به آستانه‌ی خودکفایی رسیده است. وزارت زراعت در حال طی این مسیر در بخش‌های دیگر است. با این روش، افغانستان می‌تواند در سال‌های آینده در زمینه‌های دیگر نیز خودکفا شود. خودکفایی افغانستان نه تنها باعث کاهش خروج پول می‌شود، بل بهای ارز را بلند می‌برد و روی افزایش درآمدها و خودکفایی دولت افغانستان کمک می‌کند.
با خودکفایی، دولت افغانستان بر منابع داخلی تکیه خواهد کرد و ظرفیت‌هایی که برای رشد فراهم شده، بیش‌تر خواهد شد.