آنانی که به طبیعت بی‌رحم‌اند، خیانت‌کار اند
آهسته‌آهسته سردی هوا کاسته شده است. بسیاری‌ها در روزهای آینده تا سال نو و نوروز باستانی، در پی بیرون شدن به سوی کوه و مناظر طبیعت‌اند. هفته‌نامه‌ی دهقان، به این مناسبت، می‌خواهد دین را ادا کند و چند گوش‌زد مهم را به هم‌وطنان داشته باشد تا مباد آسیبی به طبیعت بزنند.
۱- کوه‌ها و ساحات طبیعی را پاک نگهداریم. ممکن است ما و پسران‌مان فرداها بخواهیم به این مناطق بیایم. پدران ما این ساحات را پاک به ما سپردند، آیا ما آن‌قدر کم‌لیاقت هستیم که آن را نگهبانی نکنیم.
۲- در طبیعت، به کندن گل‌ها، شاخ درختان نپردازیم، بگذاریم رشد کنند و فرداها سبزتر از امروز شود.
۳- روی مناطقی که درختان یک ساله و نو رسته روییده‌اند بساط نیندازیم، به جای آن باید پنج سال بعد برویم و در سایه‌ی همان درخت نفسی تازه کنیم.
۴- چرخه‌ی مصرف آب را تغییر بدهیم. از برخی آب‌ها، می‌شود چندبار استفاده کرد. مثلاً آب کالاشویی در کمود می‌تواند مصرف شود، یا آب ظرف‌شویی در درختان و ... در هنگام تفریح نیز وقتی می‌خواهیم دستان‌مان را بشوییم، باید بیخ درخت یا گیاهی را برگزینیم.
۵- درختان و گیاهان را حفاظت و عزت کنیم. آیا می‌توانیم برای چند دقیقه آکسیجن نگیریم؟ آیا می‌خواهیم کم‌بود آکسیجن را خدای‌نخواسته کودکان و نواسه‌های‌مان تجربه کنند؟ مسلماً می‌گوییم نه! پس بهترین راه این است که زمین را سبزتر بسازیم، آب را بی‌هوده مصرف نکنیم. زمین هر قدر سرسبز باشد، آکسیجن بیش‌تر می‌شود.
آهسته‌آهسته تغییرات اقلیمی و خراب کردن طبیعت توسط انسان‌ها، به جایی می‌رسد که جبران‌ناشدنی می‌شود. از انداختن باقی‌مانده‌ی یک سگرت به روی سرک یا محل، تا دود کردن چوب‌های جنگلی و بار کردن دود زغال بر شانه‌های هوای ناتوان امروزی، تا بی‌تفاوتی در مصرف آب. همه عامل‌هایی‌اند که گره‌های کوری را بر مسأله‌ی محیط و طبیعت می‌افزایند.
طبیعت مال هیچ کس نیست و هر کسی که آن را آلوده می‌سازد، آن را زخمی می‌کند و در برابر آن بی‌تفاوت است، خودش را نشناخته است.
واقعیت امر این است که طبیعت میراثی نیست که از گذشته‌گان به ما رسیده باشد و هر گونه که بخواهیم با آن رفتار کنیم. طبیعت امانتی است که به ما واگذار شده است تا آن را همان گونه که دریافت کرده‌ایم، به آینده‌گان تحویل بدهیم. گاه‌گاهی که برای گذران روزی یا ساعاتی به دامن پاک و امن طبیعت می‌رویم، با صحنه‌های بسیار خشن و ناراحت‌کننده‌ای روبه‌رو می‌شویم مانند: قلع و قمع درختان برای روشن کردن آتش، کندن و هموار کردن پوشش گیاهی و اصلی زمین برای برپا کردن چندساعتی یا چند روزه‌ی میله و جشن، روشن کردن آتش‌های بزرگ و وسیع روی پوشش گیاهی یا نزدیک درختان، پخش کردن زباله در طبیعت، شامل راه، کوه، دشت و دیگر نقاط طبیعت.
راه‌حل این است که برای خود چارچوب اصلاحی تنظیم کنیم، آن چارچوب را نقض نکنیم و زمانی که هر شب به بستر می‌خوابیم، وقتی از خودمان می‌پرسیم «آیا امروز بهتر چارچوبم را رعایت کردم؟» اگر پاسخ‌مان «بله» باشد، خواب راحت‌تری خواهیم داشت. طبیعت، هدیه‌ای برای ما نیست، امانتی است که به آینده‌گان باید به سلامت بسپاریمش.