درختان، یا ریشه‌ی حیات‌مان را قطع نکنیم
در آستانه‌ی فصل سرما هستیم. آهسته‌آهسته نیاز به گرم‌سازی خانه‌ها، به ایجاد دودهای بیش‌تر منجر می‌شود. در این میان آن‌چه به صورت فجیعانه آسیب می‌بیند، هوا و محیط زیست است.
بخش دیگر آسیب‌هایی که معمولاً در روستاها در زمستان به طبیعت زده می‌شود، قطع درختان برای فراهم‌سازی مواد سوخت است. به عنوان یک شهروند مسوولیت‌پذیر، بهتر است در کنار این که کم‌تر دودآفرینی کنیم، باید با درختان به عنوان تأمین‌کننده‌ی اکسیجن شش‌های‌مان مهربان باشیم.
درخت یکی از زیباترین مظاهر طبیعت است. هم‌چنان نماد آبادانی و شاخص سبزی و خرمی و مظهر زنده‌گی و باعث تلطیف هوا و موجب آسایش و رفاه مردم و صفا و پاکی طبیعت می‌باشد.
زنده‌گی و طبیعت بدون درخت، ناموزون و زشت می‌گردد. وجود جنگل و درخت در صحنه طبیعت و زنده‌گی انسان، باعث زیبایی، شادی، سبزی، آسایش، رفاه، صفا، پاکی و طراوت می‌شود.
درختان و نهال‌ها نبض زمین هستند و مایه حیات انسان و حیوان و حتی بعضی از گیاهان، زیرا نهال‌ها با جذب گازهای سمی از جمله کارین‌دای‌اکساید و تولید اکسیجن که یکی از اساسی‌ترین نیازهای حیات انسان و حیوان است، باعث دوام حیات انسان و سلامت چرخه طبیعت می‌شوند. کمبود نهال‌ها و تخریب و نابودی جنگل ها به ویژه در این عصر دود و زنده‌گی ماشینی، موجب انقراض نسل انسان و حیوان خواهد شد.
برگ و شاخه‌های نهال‌ها بخش مهمی از تغذیه حیوان و گاه انسان را فراهم می‌سازند و در تولید گوشت مصرفی انسان (با تغذیه حیوان‌ها از گیاهان) نقش اولیه را دارند.
نهال‌ها می‌توانند در جلوگیری از فرسایش خاک زراعتی و مفید زمین در هنگام سیل نقش مهمی داشته باشند.
مهم‌تر از همه، نهال‌ها در تغییر و تبدیل آب‌وهوا و اعتدال‌آفرینی در آن، نقش بسزایی دارند. تشکیل جنگل و توسعه آن، نه تنها تاثیر اساسی در روند آب و هوا دارد، بلکه در حشر و نشر پرنده‌گان، چرنده‌گان و دیگر حیوانات اهلی و وحشی و نهایتاً تعادل در چرخه طبیعت نقش ارزنده‌ای دارد.
سایه و ریشه‌ی نهال‌ها، در حفظ و رشد گیاهانی که نمی‌توانند ریشه‌ی خودشان را برای جذب آب به اعماق زمین بفرستند و یا طاقت تحمل تابش مستقیم نور خورشید را به ویژه در فصل گرما و تابستان ندارند و یا نمی‌توانند در مقابل باد و باران‌های تند مقاومت نمایند، تأثیر به سزایی دارند.
از بازمانده‌های برگ‌وبار درختان در فصل خزان دهقانان و باغداران، گل‌و‌گیاه‌کاران از کود ساخته شده از انبوه برگ نهال‌ها استفاده لازم را می‌کنند.
در پاییز، انبوه برگ ریخته شده از نهال‌ها می‌تواند «ابرکود» متراکمی بسازد که سیاه‌خاک (خاک زراعتی) نامیده می‌شود. این ماده نگهداری آب توسط خاک را افزایش می‌دهد.
درختان، نهال‌ها و در نهایت جنگل به کمک شاخ و برگ نهال‌ها از سرعت باد می‌کاهد و با ریشه گیاهان، خاک را حفظ می‌کند و مانع ایجاد فرسایش می‌شود. به علت آرام بودن هوای داخل جنگل، تبخیر بسیار ناچیز بوده و خطر خشک شدن خاک که از شرایط مهم آغاز فرسایش است، از بین می‌رود.
با مروری بر همه‌ی این موارد، می‌خواهیم بگوییم که باید در کنار سهم نگرفتن در دودزایی، درختان را قطع نکنیم. قطع درختان، قطع ریشه‌ی حیات است.