ساخت دیوار استنادی؛ مردم با خاطر آرام می‌خوابند
هفته‌نامه‌ی دهقان / شجاع الحق نوری
ریاست زراعت، آبیاری و مالداری ولایت ننگرهار از طریق پروژه کاهش خطرات اقلیمی (SDRRP) یک دیوار استنادی را در ولسوالی بهسود این ولایت ساخت که صدها باشنده منطقه از آن مستفید شدند.
باشنده‌های منطقه پُل‌سَراچه ولسوالی بهسود ولایت ننگرهار می‌گویند که در گذشته هنگام آب‌خیزی‌ها و آمدن سیلاب، خواب از چشمان آن‌ها می‌پرید. به گفته آن‌ها، به دلیل خطر تخریب منازل مسکونی و به منظور نجات جان‌شان در این فصل سال، خانه‌های‌شان را ترک کرده و به مناطق مصون می‌رفتند. اکنون ساخت دیوار استنادی پل‌سراچه باعث شده که از یک سو آن‌ها با خاطر آرام زنده‌گی کنند و از سوی دیگر به زمین‌های‌شان افزود شود.
حاجی جان‌داری خان صافی، یک تن از بزرگان ولسوالی بهسود ننگرهار، در این مورد می‌گوید: «در گذشته به تکلیف و زحمت بودیم. مکتب، خانه، مسجد، زمین‌ها و باغ‌های ما با خطر سیلاب و تخریب دریا مواجه بود. فضل الله این دیوار جور شده و خاطر ما جمع شد از این مشکل. حال با خاطر آرام زنده‌گی می‌کنیم.»
در همین حال عبیدالله صافی، یکی از جوانان منطقه، در این مورد به هفته‌نامه دهقان می‌گوید: «سابق زمین‌های ما با خطر مواجه بود؛ حتا خواب آرام نداشتیم و زنده‌گی ما در تهدید دریا و سیلاب بود. همه سال ده‌ها جریب زمین زراعتی طعمه دریا و سیلاب می‌شد. حالا صدها جریب زمین از خطر سیلاب خلاص شد، از سوی دیگر زمین‌هایی که در گذشته بستر دریا بود، به زمین زراعتی تبدیل می‌شود و در آینده در آن کشت می‌کنیم.»
آقای صافی افزود: «سال‌های پیش وقتی [آب] دریا زیاد می‌شد، به فکر این می‌بودیم که امروز خانه را می‌برد یا فردا. گاهی که آب دریا نزدیک می‌شد، مجبور می‌شدیم اولاد خود را از طریق تیوب به محلات امن انتقال دهیم تا در دریا غرق نشوند. حالا دل ما جمع شد و در آرامش می‌خوابیم.»
در همین حال مسوولان تطبیق‌کننده این پروژه می‌گویند که هدف عمده تطبیق این پروژه، جلوگیری از تخریب مزارع و مصون شدن خانه‌ها و زنده‌گی مردم بوده است.
انجنیر سهیل، انجنیر ولایتی پروژه کاهش خطرات اقلیمی (SDRRP) می‌گوید که این دیوار با هزینه ۱۱ میلیون افغانی، به طول ۳۶۶ متر ساخته شده است. به گفته او، با اعمار این دیوار استنادی، بیش از ۵۰۰ خانواده از تهدید دریا نجات یافته‌اند.
سهیل افزود: «این دیوار با سهم ۱۰ درصد مردم ساخته شده و حدود ۵۰۰ جریب زمین از خطر تخریب خلاص شد. هم‌چنان ۱۵۰ جریب زمین دیگر به مزارع زراعتی افزوده شد؛ چون در گذشته بستر دریا بود، اما حالا مردم می‌توانند در آن کشت کنند.»
به گفته انجنیر سهیل، دریای کابل و کنر از این محل عبور می‌کند و سالانه در فصل آب‌خیزی مردم را متضرر می‌ساخت، اما حالا دیگر زمین‌ها تخریب نمی‌شود و منفعت آن مستقیم به مرد می‌رسد.
